Dáse nesta obra unha concepción do tempo como configurador de rupturas. O tempo que circula por dentro, que nos sitúa, indefensos, na corda frouxa. E, tamén, uns seres inmersos nun tempo que ben pode ser presente, pero que é, máis que nada, un fluír incesante e esgotador cara á derrota: un home que morre na rúa, unha muller a piques de abandonar unha existencia insatisfactoria, un enfrentamento entre os dous rostros dun mesmo suxeito, un fillo devorado por un pai, a memoria en forma de reloxios, a procura, os desencontros... Personaxes cotiáns -nós mesmos- alumeados subitamente pola conciencia do seu desmoroamento.